Comfortzone

Wow. Ik had verwacht dat het zo hetzelfde zou zijn om naar Namibië te vertrekken. Boy was I wrong. Toen ik vorig jaar naar Panama vertrok snapte ik oprecht de vraag ‘Ben je zenuwachtig?’ niet. Nu had ik op de dag van mijn vertrek vlinders in mijn buik, opvliegers en overleefde ik de hele dag op een paar broodjes en pepermuntjes. En dat terwijl Geeske me op de weg naar Schiphol een dikke reep Tony Chocolonely’s had gegeven! (Zeezout karamel, mjam!) Ik kon er geen trek in krijgen, net als de patatjes waar ik mezelf normaal gesproken op trakteer tijdens een lange reis. Het is aan. Ik ga eindelijk echt naar Afrika. En dat niet alleen, ik ga er bavianen en cheeta’s onderzoeken. Grote zoogdieren in Afrika. Ik ga de beesten zien waar ik mijn hele leven al documentaires over kijk. Ik kan het nog steeds niet geloven. Dire Straits’ Money for Nothing zwelt aan als we opstijgen. We landden op Windhoek Hosea Kutako Airport, vernoemd naar een belangrijke leider van het Herero volk en een strijder tegen het koloniaal bestuur in Namibië. De warme lucht sloeg in mijn gezicht terwijl ik door de open lucht naar de aankomsthal liep.

Babystap
‘Uit je comfortzone stappen moet je nieuwe comfortzone worden.’ Deze wijze uitspraak heb ik gehoord tijdens een lezing. Goed punt, vond ik, dus ik probeer dat sindsdien stapsgewijs toe te passen. Hoe ik merk dat iets buiten mijn comfortzone is of ligt? Dan krijg ik een ongemakkelijk gevoel, heb ik er geen zin in, of overvalt me in het ergste geval de vraag: ‘Oh help, waar ben ik aan begonnen?’. Maar het hele idee van uit je comfortzone stappen is dus dat je gewoon iets doet, onderneemt, en dan ervaart hoe het is. Je kan jezelf weken-, maanden- of jarenlang tegenhouden om iets te doen omdat of totdat je iets doodredeneert. Maar als je het niet gewoon doet, weet je nog steeds niet hoe het is. En in de meeste gevallen valt het ontzettend mee. Dan vallen veel van je beredeneerde argumenten weg en bevalt wat je doet misschien wel heel goed. Hoe dan ook leer je jezelf beter kennen.

Eén van de dingen die op mijn bucketlist staat is alleen reizen. En dan echt alleen, en echt reizen. Nu in Namibië, maar ook vorig jaar in Panama, ben ik wel alleen in het vliegtuig gestapt, maar maak(te) ik deel uit van (de veiligheid van) een onderzoeksgroep. En met veiligheid bedoel ik dan vooral de sociale veiligheid: je ontmoet één keer nieuwe mensen, en daar trek je vervolgens een paar maanden mee op. Alleen reizen zou voor mij betekenen dat ik uit mijn comfortzone zou moeten stappen. Als je weet dat je met mensen samen gaat werken is het makkelijk om nieuwe contacten te leggen, maar als je gezellig een avondje aan de bar in je hostel wilt hangen moet je zelf actief mensen leren kennen.
Dus, om mezelf aan het idee te laten wennen, ben ik begonnen met een babystapje uit m’n comfortzone. De eerste twee dagen in Namibië was ik alleen. En ik moet toegeven, toen ik vrijdagmiddag in het hostel, Chameleon, aankwam overviel me kort zo’n ‘oh help, waar ben ik aan begonnen’-momentje. Die heb ik van me afgespoeld onder de lekkerste douche die ik na 26 uur reizen kon treffen. Zodra ik mijn gezicht buiten m’n slaapzaal liet zien, werd ik uitgenodigd voor een quiz met een braai. Weg ‘oh help’-gevoel, die maakte meteen plaats voor het ‘hé leuk, nieuwe mensen ontmoeten’-gevoel. Terwijl een heerlijke maaltijd voor ons werd bereid, inclusief het lekkerste knoflookbrood dat ik ooit heb gehad, behaalden wij, team Ciders over jetlag, een eervolle tweede plek. De naam mocht ik als nieuwe gast bedenken, en verwees naar het feit dat een paar Savannah ciders mijn eerdere vermoeidheid grotendeels teniet deden. Dat uit mijn comfortzone stappen bevalt me op deze manier wel!

4 gedachtes over “Comfortzone

  1. Hey Ineke!

    Wat heb je dit onwijs leuk geschreven! En heel tof dat jij die eerste stapjes nu hebt gemaakt! Die ciders klinken goed;p Heel veel plezier en succes gewenst daar! Ik zie uit naar je volgende blogs (en foto’s!)

    Groetjes

    Michiel

  2. Ineke wat heb je dat prachtig verwoord. Ik denk dat iedereen die alleen heeft gereisd hetzelfde gevoel heeft zoals jij dat beschrijft. Het is niet iedereen gegeven om het zo’n mooi te verwoorden.
    Veel plezier en met jou komt het wel goed!
    Groet Corry

  3. Hee Ineke!
    Goed bezig daar zo te lezen!
    Super inspirerend verhaal 🙂 Ik moet nu denk ik ook maar even uit mijn comfortzone stappen en belangrijke mensen gaan bellen om te interviewen voor mijn scriptie aahh eng, maar je hebt gelijk: gewoon doen!
    Heel veel succes & heel veel plezier daar!
    xx Lisette

Reacties zijn gesloten.