Comfortzone

Wow. Ik had verwacht dat het zo hetzelfde zou zijn om naar Namibië te vertrekken. Boy was I wrong. Toen ik vorig jaar naar Panama vertrok snapte ik oprecht de vraag ‘Ben je zenuwachtig?’ niet. Nu had ik op de dag van mijn vertrek vlinders in mijn buik, opvliegers en overleefde ik de hele dag op een paar broodjes en pepermuntjes. En dat terwijl Geeske me op de weg naar Schiphol een dikke reep Tony Chocolonely’s had gegeven! (Zeezout karamel, mjam!) Ik kon er geen trek in krijgen, net als de patatjes waar ik mezelf normaal gesproken op trakteer tijdens een lange reis. Het is aan. Ik ga eindelijk echt naar Afrika. En dat niet alleen, ik ga er bavianen en cheeta’s onderzoeken. Grote zoogdieren in Afrika. Ik ga de beesten zien waar ik mijn hele leven al documentaires over kijk. Ik kan het nog steeds niet geloven. Dire Straits’ Money for Nothing zwelt aan als we opstijgen. We landden op Windhoek Hosea Kutako Airport, vernoemd naar een belangrijke leider van het Herero volk en een strijder tegen het koloniaal bestuur in Namibië. De warme lucht sloeg in mijn gezicht terwijl ik door de open lucht naar de aankomsthal liep. Lees verder