Gemiddelde maximum temperatuur: 30 °C
Gemiddelde minimum temperatuur: 13 °C
Zonsopkomst: 06:23
Zonsondergang: 17:23
Ergens in de Swakop rivier, Noord-West
De schaduw geeft iets verkoeling, maar niet veel. Het is half 1 en de zon staat op haar hoogste punt. Om me heen hoor ik geknisper en geknabbel van de bavianen, terwijl af en toe een briesje om mijn hoofd waait. Recht voor me liggen de heuvels die we ongetwijfeld nog gaan beklimmen in de resterende 6 uur daglicht, achter me liggen de heuvels die we al overwonnen hebben. We volgen J-troop, en die is berucht om zijn klimgraagheid. De heuvels mogen dan fysiek wel zwaar zijn, ik heb ze liever dan het bosland waar we ons nu in bevinden. We moeten de hele dag de bavianen volgen, en dat gaat toch echt makkelijker op de open rotsen dan in de dichte vegetatie van de boslanden.
Ik heb persoonlijk ondervonden waarom de Shitty Woodland die naam verdiend heeft. Eerder op de dag volgde ik een volwassen mannetje, die zich in het begin netjes aan de makkelijk begaanbare paden hield. Totdat hij besloot dat er teveel lekkers tussen de onwijs dichte prikkelbosjes lagen. Voor hem makkelijk om tussendoor te kruipen, voor mij iets moeilijker als tweebenig mens die twee keer zijn grootte is. Terwijl ik me oriënteerde op zijn gekauw (zien kon ik hem allang niet meer), zocht ik naar openingen die mij door konden laten. Ik zag gaten groot genoeg voor een grote baviaan, maar niets groot genoeg voor een kleine Nederlander zoals ik. Ik hoorde hem bewegen, en plots ontmoetten mijn ogen zijn twee bruine kijkers. Zich bewust van mijn aanwezigheid besloot hij een rustiger plekje op te zoeken. Lichte paniek werd zich van mij meester, want als ik hem hier kwijtraakte, riskeerde ik de hele groep kwijt te raken. Besluiteloos keek ik om me heen: enkel takken, bladeren en struiken.
De mannetjesbaviaan bewoog zich verder van me af en dwong me een keuze te maken. Als ik er niet onderdoor kon, dan moest ik er maar overheen. De droge takken zuchtten onder mijn gewicht, de dunste gaven zich gewonnen en maakten plaats. De sterke takken onderaan, degenen die te laag bij de grond waren om onderdoor te kruipen, gaven mijn voeten genoeg steun om me op af te zetten. Mijn blote armen beschermden mijn gezicht voor de harde doorns die nu genadeloos krassen zetten op diezelfde armen. Maar ik was eruit! De warmte van de zon bereikte mijn lijf weer en een klein paadje leidde mij naar een dode boom, wat ik als rustpunt kon gebruiken terwijl ik naar het hypnotiserende geknabbel van de man luisterde. Mijn opluchting werd compleet toen ik een kreet hoorde, gevolgd door meer geritsel in the bosjes. Langzaam zoekend naar voedsel trok een groep vrouwtjes met hun jongen voorbij. Gelukkig, verzuchtte ik, ik was de troep niet kwijtgeraakt.
Ik ben hier in Tsaobis Nature Park, Namibië, om bavianen te bestuderen binnen het naar het park vernoemde project van de Zoological Society London. Het Tsaobis Baboon Project loopt al sinds 1990, en er worden twee groepen bavianen gevolgd: J-troop en L-troop. Beide groepen bestaan uit meer dan 40 apen, waarvan een groot deel individueel herkend kan worden door middel van oormerken.
Bovenop een rots in Leopard Quelle, 5 km van kamp
Vanochtend, toen de bavianen me de hoogste top in de omgeving op dwongen, heb ik een groep zebra’s voorbij zien komen, gevolgd door een groep oryxen. Het moment van euforie dat ik de top bereikt had werd versterkt door het oogverblindende uitzicht wat me werd gegund: rotsachtige heuvels in alle kleuren bruin die je kan bedenken, van oranje tot grijze tinten. Waar de bavianen gaan, daar ga ik. Als acrobaten reizen ze over de, vanuit mijn perspectief, meest onmogelijke routes. Zoekend naar de juiste route klom ik stijl omhoog. Ondanks dat ik begonnen was met klimmen terwijl de eerste bavianen richting de rotswand gingen, passeerden ze me aan alle kanten. Zodra ik de top had bereikt, was ik achteraan de troep beland en moest ik me haasten om de apen bij te houden tijdens de afdaling.
De mooiste momenten in Tsaobis zijn zonsopkomst en –ondergang, wanneer de dieporanje zon diezelfde tinten in de omgeving benadrukt. De zon bepaalt daarnaast de sfeer van het moment. Een plek die we ’s ochtends hebben bezocht herken ik ’s middags nauwelijks terug: de schaduwen geven de hele locatie een compleet ander aangezicht. Terwijl jonge baviaantjes vanuit een bijna-dode boom met een grote sprong de rotswand proberen te bereiken, kleurt de ondergaande zon de onderliggende stenen van grijs naar goud. Als de sprong mislukt verandert de gouden wand in een glijbaan, die de jonge bavianen weer onderaan de boom afzet om een nieuwe poging te wagen. Jong enthousiasme krijgt eindeloze mogelijkheden.
