Een tijdje terug wandelde ik tijdens mijn bezoek aan Glasgow door Kelvingrove Park, onderweg naar Glasgow Vineyard Church. Door een onhandige fout moest ik haasten om er op tijd te komen. Maar soms, terwijl ik wandel, voel ik dat iets om mijn aandacht vraagt. Iets dat belangrijker is dan de afspraak die of het ding dat me in gedachten bezighoudt. 

Dat is het moment dat ik de dennenboom opmerkte. Hij zag er prachtig en heldergroen uit, met een soort groene besjes aan de uiteinden van zijn bladeren. Zo vol en weelderig, op het eerste gezicht. Ik liep ernaartoe. Maar toen, zodra ik dichterbij kwam, merkte ik op dat alleen de buitenkant groen was. De binnenkant was bladloos bruin. Geen straaltje zonlicht kon doordringen door de dikke laag bladeren die zijn binnenkant afschermde. 

Ik liep verder en merkte een kastanjeboom op. Zijn takken waren wijd en open, als armen die gespreid waren om een oude vriend te ontmoeten. Bladeren ontsprongen en groeiden overal op de takken. Het was een boom vol met leven, dankzij het zonlicht dat alle takken aanraakte met zijn warmte. Zonder de open ruimtes kon het licht de hele boom niet bereiken, maar was het beperkt tot de buitenste bladeren. 

Niet elke kastanjeboom is open op dezelfde manier. Sommigen zijn zo open dat je makkelijk al zijn takken en bladeren kan zien, zelfs van een afstand. Anderen vereisen dat je een beetje dichterbij komt, maar staan je dan toe de hele boom te bekijken. De dennenboom blijft echter gesloten. Hij laat niemand zijn buitenste laag doordringen. Geen licht is toegestaan zijn binnenste te beschijnen. Want wie weet wat daar verborgen is?

Als jij zoals een dennenboom bent, moet je weten dat het oké is om als een kastanjeboom te zijn. Het is oké om mensen te vertrouwen, om het licht binnen te laten. Om je open te stellen voor liefde en er door gevoed te worden. Het kan soms eng zijn, maar het leven is veel leuker als een kastanjeboom. Wie wil ten slotte niet de boom zijn die vruchten levert die geroosterd kunnen worden op een open vuur?