“Ik dacht aan liefde. Ik dacht eraan hoe moeilijk het voor ons is om de liefde te vinden en behouden waar we allemaal naar verlangen. En ik realiseerde me dat ik denk dat een groot onderdeel van het probleem is dat we liefde verkeerd definiëren. Ik denk dat het echte paradigma voor liefde is: tuinier, bloem. De tuinier wil dat de bloem is wat de bloem ontworpen was om te zijn, niet wat de tuinier wil dat de bloem is. Je wilt dat de bloem groeit en bloeit en wordt zoals God haar heeft bedoeld. Je eist niet dat het wordt wat jij nodig hebt, voor jouw ego. Alles minder dan al je talenten, volledig open, gevend, deze bloem helpen te groeien naar haar grootheid, is niet liefde.”
Will Smith
De bovenstaande quote beschrijft Will Smiths perspectief op liefde. Een vriendin stuurde me laatst de video door, die ik meerdere keren bekeek om zijn woorden uit te kunnen schrijven. Maar hoe vaak betrap ik mezelf er niet op dat ik de mensen om me heen probeer te veranderen en ze probeer over te halen om dingen op mijn manier te doen? Maar… is dat eerlijk tegenover de mensen om me heen? Is het niet mijn taak om de beste partner, vriendin of het beste familielid te zijn die ik kan zijn en de mensen om me heen de kans te geven om in de mooie bloemen te groeien waarvoor ze zijn ontworpen?
Het deed me denken aan een bijbelpassage die ik las in the Passion translation, een prachtige Engelse bijbelvertaling. Ik las in 1 Korintiërs 13, in een stuk wat in deze vertaling de titel ‘Liefde, de motivatie van onze levens’ heet:
4 Liefde is groot en ongelooflijk geduldig. Liefde is zachtaardig en altijd vriendelijk tegen iedereen. Het weigert jaloers te zijn wanneer iemand anders gezegend wordt. Liefde schept niet op over iemands prestaties en blaast zijn eigen belang niet op. 5 Liefde handelt niet in schaamte en disrespect, en zoekt ook niet zelfzuchtig haar eigen eer. Liefde is niet makkelijk geïrriteerd of snel beledigd. 6 Liefde viert eerlijkheid met vreugde en vindt geen plezier in wat fout is. 7 Liefde is een veilige schuilplaats, want het houdt nooit op om het beste te geloven voor anderen. Liefde beschouwt falen nooit als nederlaag, want het geeft nooit op.
1 Korintiërs 13: 4-7, TPT, vertaalt in het Nederlands
In deze vertaling heeft dit citaat heel veel voetnoten. Ik vind dat geweldig en ga daar misschien een andere keer nog in detail op in. Voor nu wil ik met je delen hoe het lezen van deze tekst me stemde tot nederigheid. Dat is een ambitieuze definitie van liefde, als dat is wat we willen waarmaken als mensen.
En tegelijkertijd is het een ontzettend welkome gedachte dat dit is hoe God van ons houdt. En dat door zijn liefde voor ons, wij weer opgeladen worden om vanuit die liefde het contact aan te gaan met de mensen om ons heen. Omdat we imperfecte mensen zijn, zullen we het keer op keer verpesten. En dat is oké.
Want zolang we terug blijven gaan naar de bron van die liefde zullen we ook keer op keer weer opgeladen worden. En dan zullen we de omschakeling kunnen maken van ‘Wat krijg ik van/uit deze persoon/situatie/relatie?’ naar ‘Wat kan ik toevoegen aan deze persoon/situatie/relatie?’. Die omschakeling zal ons helpen om met onze talenten, volledig open, gevend, de bloemen om ons heen te helpen groeien naar hun grootheid.