Wat is de betekenis van het leven? Zo’n grote vraag, waar millennia aan gedachten, woorden en teksten aan gewijd zijn. Ik ben niet in de veronderstelling dat ik het antwoord heb, maar vanochtend kreeg een idee vorm in mijn gedachten. Dat een van de belangrijkste dingen in ons leven, al dan niet het belangrijkste, relaties zijn. Relaties met onze vrienden, familie, partner en/of God. We zijn sociale dieren, per slot van rekening.
Als relaties zo belangrijk zijn voor ons mensen, waarom leven we dan soms alsof ze geen prioriteit voor ons hebben? Waarom vullen we onze tijd met werk, met vrijwilligerswerk, met projecten die ons belangrijk doen voelen? Waarom trekken we ons soms (of vaak, afhankelijk van je persoonlijkheid) meer aan van wat vreemden over ons denken, dan hoe onze geliefden ons zien? Waarom putten we onszelf zo uit met andere dingen, dat we chagrijnig en ongeduldig worden naar de mensen om ons heen?
Het is onderdeel van onze cultuur, hoor je tegenwoordig veel. En dat is waar. Onze maatschappij verheerlijkt lange werkdagen, uitblinkers en als een gevolg het verwaarlozen van onze gezondheid. Maar ik denk dat het ook stamt uit onzekerheid. Als je je voldaan, geliefd en ondersteund voelt, voel je minder behoefte om dingen na te jagen die je externe status geven. Je hoeft niet meer op zoek naar bevestiging van anderen door heel veel dingen te doen om je belangrijk of nodig te voelen.
Begrijp me niet verkeerd: ik zeg niet dat we moeten stoppen om ambitieus te zijn of met dingen doen. Au contraire, zoals de Fransen zouden zeggen. Ik denk alleen dat we soms moeten stoppen en onderzoeken waarom we bepaalden dingen doen. Zijn onze acties geworteld in liefde en oprechte interesse? Of zijn ze geworteld in de angst om dingen mis te lopen, of om er niet bij te horen?
Het heeft iets nederigs, tijd nemen om je prioriteiten te (her)evalueren. Want mogelijk heeft het consequenties. Je familie, vrienden of God prioriteren, betekent dat je misschien geen tijd meer hebt om te werken in de avonden of in het weekend. En dat betekent misschien dat je geen kans maakt op die promotie. Of het betekent dat je de kans moet laten schieten om bij dat prestigieuze instituut/bedrijf te werken, vanwege de hoge werkdruk bij zo’n instituut. En dan kan je niet trots zijn op die prestatie. Of het betekent dat je beter kan stoppen met een van die vijf avondbezigheden waar je je week mee vult, om simpelweg wat tijd te hebben om gewoon te bestaan.
Het goede nieuws is: je hebt die prestatie niet nodig om geweldig te zijn. Je bent al geweldig precies zoals je bent. Hoe meer tijd je neemt om stil te staan, hoe meer tijd je neemt om je angsten te confronteren, des te meer je de persoon wordt die je werkelijk bent. De persoon zoals God die voor ogen had.