Een tijdje terug waren mijn vriend en ik in Schotland, waar we naast Loch Achray kampeerden. Vanuit onze tent hadden we een prachtig uitzicht op Ben A’an, een 454 meter hoge berg. Ja, ik ben me ervan bewust dat in het Verenigd Koninkrijk een berg officieel pas zo geclassificeerd wordt als de top 600 meter of hoger is. Maar aangezien het hoogste punt in Nederland 322 meter is, verklaar ik hierbij Ben A’an tot berg.
Een heldere dag begroette ons bij het opstaan en het uitzicht op Ben A’an had een sterke aantrekkingskracht op ons. Mijn ‘Wild’ reisgids beschreef Ben A’an als ‘giving perhaps the best views-to-effort ratio of any Scottish mountain’ (‘waarschijnlijk de beste uitzicht-tot-moeite ratio van de Schotse bergen gevend’), ons geen keuze latend over de beklimming. Dus daar gingen we, waarbij mijn vriend me soms afremde als mijn enthousiasme me weer eens deed versnellen naar een onhoudbaar tempo. We wandelden langs een prachtig landhuis vermomd als kasteel, hoorden een stroompje kletteren, passeerden een brug en wandelden langs een droevige vlakte vol omgehakte bomen. En toen kwam het steile stuk. Het stuk waarvan ik vertwijfeld vroeg: ‘Ehm, denk je dat het die top is?’. Totdat we een glimp opvingen van een felrode jas en ons realiseerden dat, inderdaad, het laatste stuk van de klim zo steil zou zijn.