Ik ben bang voor de dood. Zo, daar staat het, zwart op wit. Het is niet onbegrijpelijk dat ik bang ben voor de dood. Mijn vader overleed toen ik 14 was en pas recentelijk ben ik erachter gekomen wat de echte impact daarvan was. Ik denk dat het grootste deel van de wereldbevolking bang is voor de dood, maar we praten er weinig over. De dood is voor veel mensen abstract, ongrijpbaar. Zelfs voor een gelovig persoon zoals ik. Begrijp me niet verkeerd, mijn geloof was en is een enorme bron van troost in tijden van overlijden. En toch ben en blijf ik een mens, eentje met een gebroken hart van een vader die gemist wordt.

Tegelijkertijd heeft het overlijden van mijn vader me veel waardevolle dingen geleerd. De belangrijkste is hoe kostbaar onze tijd is. Ik heb een persoonlijke aversie tegen mensen die zeggen: ‘Ik ga de komende jaren knallen, hard werken, veel geld verdienen, zodat ik vroeg kan pensioeneren. Dan kan ik genieten van mijn harde werk en lekker ontspannen.’ Want mijn ervaring is: wat als je dat niet haalt? Wat als je overlijd voordat je je pensioengerechtigde leeftijd behaalt? Zoals mijn vader, die 55 jaar was toen hij overleed. Daarom heb ik een aversie tegen een ‘ik geniet wel van het leven als ik gepensioneerd ben’-houding. Want ik weet uit ervaring dat je er niet zeker van bent of je je pensioen haalt. Daarom is het dus maar beter om vandaag te gaan leven alsof elke dag er toe doet.

Lees verder →